-Αφεντικό ξέρεις πόσο καιρό έχουμε να πάμε ένα ταξίδι;
-Το καλοκαίρι τι κάναμε Στιφάδο; Το καλοκαίρι είναι πολύς καιρός;
-Το καλοκαίρι κάναμε διακοπές, δεν κάναμε ταξίδι.
-Τι εννοείς Στιφάδο; Εννιακόσια χιλιόμετρα κάναμε. Δεν είναι ταξίδι τόσα χιλιόμετρα;
-Το ταξίδι δε μετριέται με χιλιόμετρα.
-Αλλά με τι μετριέται.
-Με τις στάσεις.
Οκτωβρίου 16th, 2011 § 5 σχόλια
-Έρχεται η άνοιξη αφεντικό φώναξε όλο χαρά ο Στιφάδος ( ο κούνελός μου) πετώντας το πανωφόρι του.
-Πας καλά; Πως σου ήρθε; Ακόμα φθινόπωρο έχουμε.
-Ήρθε ένας κούκος στον κήπο.
-Σύνελθε Στιφάδο. Αφού το έχουμε πει. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.
-Ναι καλά! Εξαιρείται όμως η Σούλα ε;
-Τι σχέση έχει η Σούλα τώρα;
-Έχει, έχει. Όποτε μπαίνει σπίτι, φωνάζει κούκου και αμέσως βγάζετε τα πανωφόρια σας, και μετά έχεις καλή διάθεση, με ταΐζεις , με πας βόλτα με το ποδήλατο, ξέρεις πόσο καιρό έχεις να με πας βόλτα; από το καλοκαίρι, που είχαμε πάει στο Σύνταγμα. Και χθες πήγες κρυφά και δεν με πήρες.
-Ψέματα. Ποιος το είπε;
-Ήσουν με δύο φίλους σου. Ο κούκος μου το είπε. Ήταν και αυτός.
Οκτωβρίου 9th, 2011 § 4 σχόλια
Δεν πρόλαβα να ανοίξω την μπαλκονόπορτα και νάσου ο Στιφάδος (ο κούνελός μου) με ένα πενηντάευρω στο στόμα.
-Τι είναι αυτό Στιφάδο; Που το βρήκες;
-Μου το έδωσε η μάνα σου στα γενέθλια μου.
-Και γιατί μου το έφερες; Για επίδειξη;
-Να πληρώσεις την εφορία. Είπες πως κι όσοι έχουν ένα κλουβί θα πληρώσουν.
-Ναι. Αν έχει ρεύμα. Το κλουβί σου δεν έχει.
-Εκεί που είναι έχει. Όλο τον χειμώνα ήμουν συναχωμένος.
-Σε πήγα στο γιατρό.
-Ναι. Σε ψυχίατρο.
-Αφού χτυπιόσουν σαν τρελός.
-Φταρνιζόμουν. Και συ θεώρησες ότι με ξανάπιασαν κρίσεις πανικού.
-Νόμιζα ότι είχες φάει πάλι εφημερίδες.
-Τρώω μόνο αθλητικές.
-Και που τις βρίσκεις;
-Μου τις φέρνει η Σούλα όταν λείπεις.
-Μπα; Και τι άλλο σου κάνει η Σούλα όταν λείπω;
-Λυπομέτρηση.
Οκτωβρίου 6th, 2011 § 8 σχόλια
Έψαχνα να βρω το χαρτί της εφορίας όταν μπήκε στο δωμάτιο ο Στιφάδος (ο κούνελός μου).
-Τι ψάχνεις αφεντικό;
-Τον φάκελο με το χαράτσι της εφορίας. Τον είδες;
-Ναι.
-Που είναι;
-Τον έφαγα.
-Είσαι ηλίθιος.
-Ηλίθιος αλλά χορτάτος. Ενώ εσύ από τη μια κάνεις τον έξυπνο και από την άλλη γκρινιάζεις ότι θα πέσει πείνα. Όποτε είσαι σε απελπισία όλο κάτι πέφτει. Πέφτει η κυβέρνηση, πέφτει το χρηματιστήριο, πέφτει ξύλο στο Σύνταγμα, πέφτει η λίμπιντο.
-Το τελευταίο που το άκουσες;
-Το έλεγε η Σούλα στη μάνα της στο τηλέφωνο όταν έφυγες χθες για το γραφείο.
-Εσύ ξέρεις τι είναι η λίμπιντο;
-Ξέρω
-Τι είναι
-Είναι αυτό που όταν σου ανεβαίνει μας μαγειρεύει η Σούλα, ενώ όταν σου πέφτει μας μαγειρεύει η μάνα σου.
Είδα τον Στιφάδο –τον κούνελό μου- να κάθεται τρομαγμένος σε μια γωνιά της αυλής κάτω από την λεμονιά και πλησίασα να δω τι τρέχει. Δεν μου έδωσε σημασία.
Τι έγινε Στιφάδο, τι συμβαίνει; Τίποτα.
Σε κυνήγησε ο γάτος; -ο γάτος νομίζει πως ο Στιφάδος τα έχει με την γάτα του, κι εγώ το νομίζω γιατί τους έχω δει πολλές φορές μαζί, αλλά ο Στιφάδος το αρνείται, μάλλον για να την προστατέψει- Όχι.
Τότε γιατί κάθεσαι τρομαγμένος; Δεν πίνεις, δεν τρως, μήπως είσαι άρρωστος, να σε πάω στον κουνελογιατρό; Όχι.
Σε πείραξε που έφυγαν τα παιδάκια και έμεινες μόνος; Όχι.
Τότε τι σε στενοχωρεί; Νιώθεις μοναξιά;
Όχι δε νιώθω μοναξιά, δεν με στενοχωρεί μια μοναξιά, η ερημιά με τρομάζει, γιατί είναι πολλές μοναξιές μαζί.
Τους τσάκωσα να φιλιούνται. Βγήκα χθες αξημέρωτα στη βεράντα να καπνίσω ένα τσιγάρο ένεκα σκοτούρες ίσον αϋπνίες. Τι το ήθελα ο καπνιστής; Τι ήταν γραφτό να δουν τα ματάκια μου; Η γατούλα με τη μουσούδα κολλημένη στη μουσούδα του Στιφάδου –του κούνελού μου- και ανάμεσά τους τα κάγκελα του κλουβιού.
Το πρωί, φτιάχνω καφέ, ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και… τρεις οι γάτες. Η λεγάμενη, η μάνα κι ο πατέρας της.
-Καλά πως έγινε; τον ρώτησα όταν έφυγαν οι συμπέθεροι.
-Ένα βράδυ που ξέχασες το κλουβί μου ανοιχτό μου απάντησε.
-Και τώρα τι κάνουμε; Τι ήθελαν οι γονείς της;
-Να αφήσω ήσυχο το μπουμπούκι τους γιατί της πέφτω μεγάλος. Κάνε κάτι ρε αφεντικό.
-Τι να κάνω δηλαδή;
-Πάρε μου ένα μεγάλο κλουβί να δείχνω μικρότερος.
Ξεχάστε χταπόδια, γάτες σκύλους, καμήλες κλπ.
Ο Στιφάδος μίλησε ή μάλλον έφαγε από το πιάτο της Ολλανδίας. Έπαιξα όλα τα λεφτά των διακοπών μου στο στοίχημα. Αν χάσω θα τρώω στιφάδο για μια εβδομάδα, αν κερδίσω θα πάω δύο εβδομάδες διακοπές.
-Τι θα κάνεις όταν πεθάνω αφεντικό;
-Δε θέλω τέτοιες κουβέντες Στιφάδο.
-Θα στενοχωρηθείς;
-Και βέβαια.
-Και θα κλάψεις;
-Μπορεί. Ξέρω γω; Κι εσύ; Τι θα κάνεις αν πεθάνω πρώτος εγώ;
-Εξαρτάται.
-Από τι;
-Από το που θα τα κακαρώσεις.
-Δηλαδή;
-Αν ας πούμε τα κακαρώσεις εδώ, στο σπίτι μας, θα πεθάνω της πείνας.
-Θα πενθήσεις νηστεύοντας;
-Αναγκαστικά. Μέχρι να σε βρούνε…
-Δεν με βγάζεις λίγο έξω από το κλουβί να ξεμουδιάσω;
-Δε γίνεται Στιφάδο. Αρχίζει το ματς.
-Κι άλλο ματς; Δύο έχεις δει από το μεσημέρι. Ούτε οι αθλητικοί δημοσιογράφοι δεν τα βλέπουν όλα.
-Είσαι υπερβολικός.
-Εγώ; Αυτός ο καράφλας άκουσες τι είπε χθες στην τηλεόραση στον συμμαθητή σου; «Δεν το είδα το ματς δεν έχω γνώμη». Και τότε γιατί βγαίνεις να σχολιάσεις ρε φίλε αφού δεν το είδες; Καλά δε λέω; Αλλά και για τα άλλα, που υποτίθεται ότι τα έχει δει, όλο βλακείες λέει. Να δεις που κάποιος του κάνει πλάκα και του βάζει κάποιο ντιβιντι από άλλο ματς. Εσύ πρέπει να πας να σχολιάζεις στην τηλεόραση, που περιμένεις το ημίχρονο για να βάλεις νερό να πιεις. Α, ναι. Άμα βάλεις, βάλε και σε μένα. Τι κάνεις τώρα γιατί με βγάζεις στη βεράντα;
-Γιατί με ζάλισες και θέλω την ησυχία μου Στιφάδε, για να δω το ματς.
-Άσε με. Θα κάνω ησυχία. Ποιος παίζει;
-Αγγλία – Αλγερία.
-Κι εμείς με ποιον είμαστε;
-Με την Αλγερία.
-Oκέι, άι αγκρίι
-Έφαγες και το αγγλικό λεξικό;
-Όχι όλο. Μέχρι το εφ.
-Πως κι έτσι;
-Μου κόπηκε η όρεξη όταν έφτασα στο φακ.
-Σημαίνει κάτι αυτό;
-Σημαίνει ότι ακόμα περιμένω την κουνέλα που μου έταξες.
-Αχ Στιφάδο μου. Μεγάλωσες.
-Ευτυχώς που υπάρχει και η γάτα της Τίνας.
-Πας με την γάτα της Τίνας; Αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
-Γιατί εσύ που πάς με την Τίνα είναι;
-Η Τίνα είναι άνθρωπος όπως εγώ.
-Στο τηλέφωνο χθες άλλα έλεγες στον Μήτσο. Έλεγες ότι η Τίνα είναι γάτα.
-Αυτό είναι σχήμα λόγου.
-Εγώ λέω πως είναι σχήμα στήθους.
-Εντάξει, ηρέμησε. Αύριο θα πάω στο πετ-σοπ να σου βρω κουνέλα.
-Τι, μόνος σου θα πας; Θέλω να έρθω κι εγώ μαζί.
-Γιατί; Δεν εμπιστεύεσαι το γούστο μου;
-Όχι βέβαια. Εδώ δε μπορείς διαλέξεις σωστά για σένα, θα διαλέξεις για μένα;
-Αυτά είναι τυχερά Στιφάδο. Σαν το λαχείο.
-Για αυτό την πατάς αφεντικό. Γιατί νομίζεις ότι επειδή παίρνεις τακτικά λαχείο αυξάνονται οι πιθανότητες να κερδίσεις, ενώ πρόκειται για στατιστικά ανεξάρτητα ενδεχόμενα. Τι με κοιτάζεις σα χαζός; Ναι. Έφαγα και το βιβλίο της θεωρίας των πιθανοτήτων.
-Δε μου λες αφεντικό, εσύ με ποιον είσαι; με τον Τσίπρα, τον Κουβέλη, ή την Παπαρήγα ;
-Ποια εφημερίδα έφαγες πάλι;
-Την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Λέγε τώρα με ποιον είσαι!
-Για εμάς τους αριστερούς Στιφάδε, η πολιτική δεν είναι θέμα προσώπων.
-Ναι αλλά χθες στην ταβέρνα από τη μια χλαπάκιαζες και απ’ την άλλη γκρίνιαζες συνέχεια για το σέρβις και έλεγες ότι δεν θα ξαναπατήσεις.
-Τι σχέση έχει τώρα αυτό με τη συζήτησή μας!
-Πως δεν έχει. Όταν από τη μια εκθειάζεις το φαγητό και από την άλλη παραπονιέσαι για τον σερβιτόρο, έχει.
-Σαλάτα τα έχεις κάνει. Λοιπόν εγώ πεινάω. Θα φτιάξω μια σαλάτα. Εσύ θέλεις;
-Κόψε σ’ ένα πιατάκι λίγη Αυγή και λίγο Ριζοσπάστη. Ρόκα μη βάλεις – θα πικρίσει πολύ.
-Η σχέση μας δεν είναι ισότιμη, μου είπε σήμερα το πρωί ο Στιφάδος –ο κούνελός μου-.
-Γιατί; τον ρώτησα πειραγμένος.
-Γιατί όποτε θέλεις με κλείνεις στο κλουβί και όταν με βαρεθείς θα με στείλεις, όπως με έχεις εκβιάσει επανειλημμένα στο ζωολογικό κήπο. Εγώ δε μπορώ να κάνω το ίδιο.
-Σε αυτό έχεις δίκιο.
-Επίσης δεν με έχεις στείλει στο σχολείο ενώ εσύ όλο μου κορδώνεσαι για τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά σου.
-Ένα πτυχίο έχω Στιφάδο και ένα μεταπτυχιακό. Εσύ τι θα ήθελες να σπουδάσεις;
-Εγώ θέλω να γίνω σαν και σένα. Ιστορικός μετεωρολόγος
-Δεν υπάρχει τέτοια ειδικότητα.
-Πως δεν υπάρχει. Η δική σου.
-Εγώ είμαι φυσικός μετεωρολόγος.
-Ναι αλλά όποτε ρωτάω τι καιρό θα κάνει αύριο, εσύ μου αναλύεις πόσο έχει αλλάξει το κλίμα και πως ήταν παλιά ο καιρός.
-Το κάνω για να καταλάβεις σε τι καιρούς ζεις.
-Καλά. Και το όνομα που μου έχεις δώσει είναι για κλάματα.
-Αφού στην αρχή σου άρεσε.
-Ναι. Μέχρι που διάβασα πως μαγειρεύεται το στιφάδο. Εκείνο το βράδυ με πήραν τα κλάματα.
-Γιατί δεν μου μίλησες;
-Έχω και μία αξιοπρέπεια.
-Και τώρα; Γιατί μου το λες τώρα;
-Για να νιώσεις τύψεις και ενοχές. Και γιατί όταν σου ζητάω καινούργιο κλουβί όλο μου λες «Πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, για να πάρεις καινούργιο κλουβί. Με τέτοια οικονομική κρίση.»
-Και την λες αξιοπρεπή αυτή την εκδικητική συμπεριφορά;
-Και η αξιοπρέπεια έχει ημερομηνία λήξεως όταν ο κόσμος γυρίζει ανάποδα.
Νόμιζα ότι ισχύει το αντίθετο αλλά χθες κατάλαβα πως η φύση μερικές φορές κρύβει το σκληρό μέσα στο μαλακό.
Το βράδυ στη βεράντα ο Στιφάδος ήθελε κουβέντα, εγώ δεν του έδινα σημασία και ξεκίνησε αυτός.
-Τι γράφεις αφεντικό;
-Ένα μήνυμα.
-Αυτό το βλέπω. Το μήνυμα τι γράφει δε βλέπω.
-«Μια της κλέφτρας, δυο της κλέφτρας ….»
-Λάθος το γράφεις. Το σωστό είναι «Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…»
-Το ξέρω αλλά το στέλνω στην κλέφτρα της καρδιάς μου.
-Και περιμένεις να στην επιστρέψει;
-Ειρωνεύεσαι τον άνθρωπο που σε ταΐζει.
-Ο άνθρωπος που με ταΐζει έχει να με ταΐσεις δύο μέρες.
– Συγνώμη Στιφάδο ξεχάστηκα. Με όλα αυτά που μου συμβαίνουν…
-Ξέρω, ξέρω. Μια της κλέφτρας, δυο της κλέφτρας, τρεις και την τσακώσαμε… με άλλη. Όμως εγώ άλλο θέλω να μάθω.
-Ποιο.
-Σε ποια από τις δύο στέλνεις το μήνυμα;
άρωμα Στιφάδου 