Νόμιζα ότι ισχύει το αντίθετο αλλά χθες κατάλαβα πως η φύση μερικές φορές κρύβει το σκληρό μέσα στο μαλακό.
Το βράδυ στη βεράντα ο Στιφάδος ήθελε κουβέντα, εγώ δεν του έδινα σημασία και ξεκίνησε αυτός.
-Τι γράφεις αφεντικό;
-Ένα μήνυμα.
-Αυτό το βλέπω. Το μήνυμα τι γράφει δε βλέπω.
-«Μια της κλέφτρας, δυο της κλέφτρας ….»
-Λάθος το γράφεις. Το σωστό είναι «Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…»
-Το ξέρω αλλά το στέλνω στην κλέφτρα της καρδιάς μου.
-Και περιμένεις να στην επιστρέψει;
-Ειρωνεύεσαι τον άνθρωπο που σε ταΐζει.
-Ο άνθρωπος που με ταΐζει έχει να με ταΐσεις δύο μέρες.
– Συγνώμη Στιφάδο ξεχάστηκα. Με όλα αυτά που μου συμβαίνουν…
-Ξέρω, ξέρω. Μια της κλέφτρας, δυο της κλέφτρας, τρεις και την τσακώσαμε… με άλλη. Όμως εγώ άλλο θέλω να μάθω.
-Ποιο.
-Σε ποια από τις δύο στέλνεις το μήνυμα;
Καλορίζικο!
Ναι λοιπόν, το σκληρό κουκούτσι είναι μέσα στο μαλακό φρούτο. Έπεσες στο απαγορευμένο;
…και ήταν αναγκαστικά μία η παραλήπτρια του μηνύματος;
Πολύ VIP ο Στιφάδος, για να ‘χει και δικό του blog! Του αξίζει όμως, είναι αξιαγάπητος – κι αυτός και οι ιστορίες του!
Καλορίζικο λοιπόν!
@ Μιχάλης – Παρασκευή
Ευχαριστούμε πολύ (ζβ & στιφάδος)
@Μιχάλης
>> Παραμύθια του Στιφάδου είναι. Μη τα πιστεύεις 🙂 (ζβ)
>> Νομίζω το έστειλε στον εαυτό του. Όλο έτσι μου λέει «Ουσιαστικά τα sms τα στέλνουν οι άνυρωποι στον εαυτό τους» . (στιφάδος)
@ Παρασκευή
Και βέβαια αξίζω κάτι παραπάνω από ένα κλουβί. (Στιφάδος)